Δεν πρέπει να Ερωτευόμαστε…

Περπατούσα στην Ερμού ξημερώματα Κυριακής. Τα μαγαζιά ήταν κλειστά, ο κόσμος ελάχιστος, μόλις που άρχιζε να βγαίνει ο ήλιος. Είδα από μακριά σε μια γωνιά κάπως σκοτεινή, έναν τύπο που έγραφε σε τοίχο με σπρέι. Πλησίασα και είδα έναν αλλόκοτο σαραντάρη με γκρι πουκάμισο και φθαρμένο τζιν. Τελείωσε το πρόχειρο γκράφιτι, γύρισε και με κοίταξε. Πριν προλάβω να ρωτήσω το παραμικρό αυτός μου απάντησε:

“Ασφαλώς και δεν πρέπει να ερωτευόμαστε. Είναι αντιπαραγωγικό. Όταν ερωτεύεσαι, είσαι αναποτελεσματικός, αφηρημένος και ρίχνεις τους δείκτες ανταγωνιστικότητας. Ανοίγεις το excel και αντί για νούμερα βγαίνουν νότες, δάχτυλα και τα αποσπάσματα ερωτικού λόγου. Ξεκινάς για επαγγελματικό ραντεβού στο κέντρο και βρίσκεσαι κάτω από μια πολυκατοικία να μαντεύεις το σωστό κουδούνι. Βάζεις ξυπνητήρι στις 7 και σε ξυπνάει στις 11 ένας αόρατος, μα υπερβολικά πραγματικός βιολιστής που παίζει κάτω από τα σεντόνια το αγαπημένο σου τραγούδι. Αυτό που δεν έχεις ξανακούσει. Τα μάτια σου είναι ένας ατομικός κινηματογράφος που παίζει ασταμάτητα όλα τα φιλιά που γράφτηκαν ποτέ σε φιλμ.

Ασφαλώς και δεν πρέπει να ερωτευόμαστε. Είναι εντελώς γραφικό. Όταν ερωτεύεσαι, δεν μπορείς να είσαι κουλ, χαλαρός και ατσαλάκωτος. Οδηγείς στην Κηφισιάς, και η μόνη playlist που καταλαβαίνεις είναι αυτή που μετά τους Joy Division, παίζει Στράτο Διονυσίου. Λες το “love will tear us apart” στα ελληνικά και θεωρείς το “καλύτερα μαζί σου και τρελός”, κάπως σπουδαιότερο ποιήμα απ’την “Έρημη Χώρα” του Τ.Σ. Έλιοτ. Σε περιμένει έξω από το λεωφορείο και την ώρα που σε εντοπίζει να πλησιάζεις, σκοντάφτεις στο πεζοδρόμιο, φτερνίζεσαι, χτυπάει το κινητό και είναι η μάνα σου, αρχίζει να βρέχει. Θες να της πεις “σ’έχω τόσο ονειρευτεί που πια δεν είσαι αληθινή” και την τελευταία στιγμή ακούς το στόμα σου να τραγουδάει, ναι να τραγουδάει “Oh my love you’re a cut above all the ones I’ve loved”. Είσαι όμως εντελώς παράφωνος. Ο γιακάς (αν υπάρχει) έχει γυρίσει από μέσα, το κουμπί (αν υπάρχει) δεν είναι κουμπωμένο και το μαλλί είναι όπως δεν πρέπει να είναι. Ολόκληρος είσαι η πιο αχτένιστη και αταίριαστη εκδοχή σου. Ασφαλώς και δεν πρέπει να ερωτευόμαστε. Είναι εντελώς παράλογο. Χάνεις το μέτρο, δεν κρίνεις σωστά, δεν σκέφτεσαι τι είναι καλό για ‘σένα.

Δίνεις το τελευταίο μάθημα για πτυχίο, το προηγούμενο βράδυ στις δέκα πίνεις τσάι ηρεμώντας, και στις τέσσερις βρίσκεσαι να πίνεις το έκτο ουίσκι κάνοντας παράπονα για τις τεκίλες που όλο αργούν. Χάνεις τρεις μέρες απ’την δουλειά σου κι ας φοβάσαι ότι θα σε απολύσουν. Σου έχει μείνει το ένα τέταρτο του ενός τέταρτου του μηνιάτικου και τσεκάρεις εισιτήρια online για Λισαβόνα, Σαν Φρανσίσκο και Αλεξάνδρεια. Είναι σαν χειμώνας, είναι άνοιξη, είναι φθινόπωρο και της λες : ντύσου, φεύγουμε για εκείνο το μυστικό νησί των μικρών Κυκλάδων. Δεν της λες πως δεν το ξέρεις ακόμη, αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό το νησί υπάρχει κι εκεί πηγαίνετε κόντρα στους χάρτες, τα μποφόρ και τα οργανωμένα ταξίδια.

Ασφαλώς και δεν πρέπει να ερωτευόμαστε. Το λέει ο πρωθυπουργός, ο υπουργός οικονομικών, ο διευθυντής, η εφορία, ο παρουσιαστής των ειδήσεων των 8, ο καθηγητής των μαθηματικών, η κυρία πίσω απ’το γκισέ. Ασφαλώς και δεν πρέπει να ερωτευόμαστε. Σταματήστε στις ματιές, τα φιλιά και τις φανταστικές περιηγήσεις. Πηγαίνετε αμέσως να δουλέψετε, να σταθείτε στην ουρά, να κάνετε κάποια αίτηση”.

Κι αφού τα είπε όλα αυτά με μια ανάσα, ο αλλόκοτος τύπος μου έσφιξε το χέρι, με χαιρέτησε και έφυγε…
Ο τοίχος έγραφε “έρωτας ή τίποτα”.

(Via Angie Insomniac)