Ήταν 5 το πρωί, ήμασταν ήδη 10 μέρες σε διακοπές, χαλαρός, χαρούμενος, ευτυχής. Κοιμόμασταν αγκαλίτσα, η Μαρία & εγώ, όπως κάθε βράδι. Στην καμπίνα μαζί και η μικρή μας, η Έμμα. Όλες αυτές τις μέρες όλα ήταν ήρεμα, καμία σκέψη, κανένα άγχος καμία δυσκολία που να περιτριγυρίζει το μυαλο. Όχι ότι δεν υπάρχουν, αλλά να, είχαν εξαφανιστεί αυτές τις μέρες, σαν ένα αναπάντεχο δώρο που είχα δεχθεί με μεγάλη ευχαρίστηση.